Tot 241 jaar cel veroordeelde Bobby na 27 jaar vrij: ‘Alles is veranderd, de mensen zijn het vreemdst’

Dat begint al als je een supermarkt in loopt, zegt Bostic in een interview met de BBC. ,,Dan is het: ‘meneer, kunnen we u helpen?’ In de gevangenis zie je niks anders dan gemene gezichten en intimidatie...’’

Net daarvoor in hetzelfde interview heeft de Amerikaan zich al verwonderd over draadloze oortjes (‘waarom praten die gasten tegen zichzelf?'), over mensen die tegen een box praten (‘Ik dacht: ‘wat is Alexis?’’) en drankautomaten met zelfbediening (‘je zwaait met je hand en het water komt eruit?’). Ja, de wereld is erg veranderd sinds december 1995 en 27 jaar gevangenschap.

Maar het vreemdst van alles vindt hij dus de mensen. Bostic moet nog steeds wennen aan mensen die zeggen: ‘Hey, hoe gaat het?’, in plaats van: ‘Loop niet te dicht naast me.’ ,,Hier buiten zijn het allemaal goede dingen. Mensen lachen, kleine kinderen zwaaien naar je. Dat is wat het leven is, het is normaal. Zo hoort het te zijn.’’

Lange tijd zag het er niet naar uit dat Bostic nog eens als vrij man van dat gewone leven zou mogen genieten. Bijna 10.000 nachten sliep hij in een cel. Daarin belandde hij toen het in december 1995 misging. De toen 16-jarige Bostic bracht zijn dag in Saint Louis al drinkend, blowend en drugsgebruikend door toen hij besloot met zijn vriend Donald Hutson (toen 18) een gewapende overval te plegen. Ze stalen van mensen die kerstcadeaus gaven aan minderbedeelden, vuurden een pistool af, hielden iemand onder schot en stalen een auto.

Ze werden gearresteerd. Hutson sloot een deal met justitie, gaf toe schuldig te zijn en kreeg een gevangenisstraf van dertig jaar. Bostic weigerde die deal en werd schuldig bevonden aan zeventien criminele daden. Zijn straf was bij, elkaar opgeteld, 241 jaar cel.

Het was rechter Evelyn Baker, de eerste zwarte rechter in Missouri, die de straf in de rechtszaal uitsprak richting de 16-jarige jongen. In 2008 ging ze met pensioen, maar de zaak-Bostic liet haar maar niet los. Ze ging zichzelf vragen stellen, helemaal toen ze in 2010 een boek las over de verschillen tussen de hersenen van tieners en die van volwassenen.

In 2018 schreef ze een artikel in de Washington Post. Daarin noemde ze Bostics veroordeling ‘achterlijk en onrechtvaardig’. Een maand later sprak ze met de BBC en herhaalde ze de boodschap. En weer later: ,,Bobby was een 16-jarig kind dat ik behandelde als een volwaardige volwassene, wat verkeerd was. ... Ik heb een hechte band met Bobby en zijn zus gekregen. Ik heb hem zien veranderen van een jeugdige delinquent in een zeer attente, zorgzame volwassene. Hij groeide op.”

^{Tekst gaat door onder de tweet}

Oud-rechter Baker en een van Bostics slachtoffers schreven brieven naar justitie om voor vervroegde vrijlating te pleiten. Dat raakte in een stroomversnelling toen in 2021 een wetswijziging plaatsvond in Missouri: mensen die als kind lange celstraffen hadden gekregen zouden in aanmerking moeten komen voor vervroegde vrijlating.

In november werd de zaak van Bostic behandeld. En hij wist meteen wie hij moest vragen een goed woordje te doen: rechter Baker, de rechter die hem in 1995 de boodschap gaf dat hij waarschijnlijk in gevangenschap zou sterven. Toen de Amerikaan in de ochtend van 9 november de gevangenis uit liep, stond de inmiddels bejaarde vrouw hem op te wachten. Het tweetal viel elkaar in de armen.

^{Tekst gaat door onder de foto}

Momenteel doet Bostic vooral vrijwilligerswerk. Hij runt een liefdadigheidsinstelling met een zus. Ze geven eten, speelgoed en andere zaken aan bijstandsfamilies in Saint Louis. Hij geeft elke donderdag een schrijfworkshop aan jongeren in detentie en verdient wat geld aan de verkoop van boeken - in de gevangenis schreef hij er zeven - en het doen van interviews.

,,Ik kan er maar net van leven’’, zegt hij tegen de BBC. Hij hoopt op een fulltime baan in maatschappelijk of jeugdwerk. ,,Maar verder, het leven is hier mooi, elke dag. Ik kijk in de koelkast en zie allemaal verschillende dingen die ik kan pakken. Ik kan een bad nemen, dat kon ik 27 jaar lang niet doen! Ik zie niks meer als vanzelfsprekend, niets.’’