Nabestaande Ria blogt over MH17-proces: 'Ik wil niet huilen, nu niet'

Net als alle andere dagen wanneer ik naar een zittingsdag ga, zit ik al vroeg beneden aan de koffie. Ik scan het nieuws, werk nog wat werkmails weg en blijf met mijn ogen hangen op de foto's van mijn ouders, die bij mijn werkplek hangen. Foto's van eerdere vakanties die ze samen hadden en foto's van de eerste herdenking in de RAI in november 2014.

Terwijl ik naar ze kijk, voel ik een brok in mijn keel en een enorme knoop in mijn maag. Ik voel me niet oké vandaag. Ik bedenk me hoeveel invloed dit proces eigenlijk op mij heeft. Ik wil de zittingen bijwonen, dus de praktische invloed mag duidelijk zijn. Alles gaat op zo'n dag net even anders dan anders.

Maar het heeft toch ook een behoorlijke impact op mijn emotionele toestand. Ik slaap bijvoorbeeld onrustiger doordat ik lig na te denken over wat er de volgende dag gaat gebeuren. Welke tactiek gaat de verdediging inzetten om nog meer tijd te rekken? Gaat ze vragen om nog meer onderzoeken? Of zijn er andere dingen te bedenken? Als het goed is, zijn de advocaten in Moskou geweest om met de verdachte Pulatov te praten. Wat heeft dat opgeleverd?

Tijdens de rit naar Amsterdam moet ik denken aan die keer dat ik naar de eerste zittingsdag reed, de muziek hard aan, euforisch. Dat gevoel heb ik nu niet. Ik rijd door de regen, voel me gelaten, alleen, verdrietig en denk aan mijn ouders.

Maar ik wil niet huilen, nu niet.

Bij aankomst blijkt dat het vaste clubje nabestaanden er ook weer is. Ik praat wat met mensen en vertel hoe ik me voel. Gelukkig kan ik me er weer snel met een grap vanaf maken. Ik grap dat ik me vast zo voel omdat de steun en toeverlaat van veel nabestaanden, de coördinatoren van de familierechercheurs, er vandaag voor het laatst bij zijn. Het gesprek gaat over op het afscheid van deze twee kanjers, dat ook henzelf tot tranen roert.

We mogen naar boven, naar de zittingszaal. Het vaste clubje nabestaanden, zo'n 20 man, loopt door de gang naar de trap, allemaal op 1,5 meter afstand van elkaar. Ook in de zaal zitten we ver van elkaar verwijderd, maar dat heeft geen invloed op ons gevoel van samenzijn en steun. De nodige grapjes die we samen maken, zorgen voor ontlading.

Maar dan. De voorzitter van de rechtbank opent de zitting en komt met een, in onze ogen, verrassende tik op de vingers van de verdediging. De verdediging heeft namelijk op het allerlaatste moment laten weten dat zij, geheel tegen de toezegging in, geen onderzoekswensen kan indienen. Hij geeft aan verrast te zijn en wil uitleg! Die aftrap bevalt ons daarboven wel.

De uitleg dan natuurlijk weer niet. Want hier komt het: de advocaten zijn naar Moskou geweest en hebben naar eigen zeggen hele nuttige gesprekken gevoerd met hun cliënt (wij roepen boven: jaaaaa natuurlijk). Ze hebben veel nieuwe inzichten gekregen (jaaaaa natuurlijk) en onjuistheden in het dossier geconstateerd (jaaaaa natuurlijk).

De verdachte heeft in dat gesprek aangeven niets te maken te hebben met het neerhalen van de MH17, (jaaaaa natuurlijk) hij heeft geen wetenschap van hoe en waarom de MH17 is neergehaald, hij heeft geen BUK-raket gezien (jaaaaa natuurlijk) en wil zelf, het liefst vandaag nog, zijn verklaring afleggen (jaaaa natuurlijk). Die verklaring zal dan natuurlijk bestaan uit herhaling van hetgeen hierboven staat.

De verdediging wil dan ook, op basis van feiten van de verdachte én eigen inzichten, nieuwe en mogelijk andere onderzoekswensen indienen. Ik weet nu wat de tactiek is geworden: vertragen. Er is niks nieuws gezegd, het was allemaal herhaling van de verdediging. We zijn niet veel verder dan bij de start van het proces, alleen was de rit ernaartoe anders. Geen euforie, geen harde muziek, andere emotie.