Als ik je op straat wil aanspreken en je ziet er uit als een vent roep ik gewoon meneer. Ik zou eerlijk
Natuurlijk, en zolang er maar respect is is dat ook geen probleem, mensen weten best hoe ze er uit zien. Toen ik lang haren had werd ik ook wel eens voor het verkeerde geslacht aangezien en over het algemeen is het vervelender voor degene die de fout maakt
Maar er is wel een groot verschil tussen een situatie waarin je een vreemde aanspreekt, en de situatie waarin iemand zelf een formulier invult. De invuller van het formulier zal zelf wel weten wat er moet staan.
[quote]
Ja maar op straat ga ik niet achter iemand aan lopen en "u" roepen.
[/quote
Ik kom heel ver met "Pardon!" en "He jij!"
.
Hoe richt jij je brief aan de juiste persoon dan?
Ik ben klant van Vodafone. Mijn vriendin ook. Zelfde adres.
Wat wordt je briefaanhef?
Ik heb zelfs toch wel graag dat daar geachte heer bladiebla staat.
Dat is een ander geval, ik krijg nooit brieven van mijn fietsenmaker. Maar goed, als er een reden is om brieven te sturen is het natuurlijk prima om de naam op de envelop te zetten. Het ging me vooral om dat je niet hoef te beginnen met "meneer" of "mevrouw" zus-en-zo.
Zwanger zijn is een lichamelijke conditie. Geslacht, en vooral de vloeibare vorm er van is een idiologisch iets.
Hier verschillen we van mening, fors zelfs. Ik geloof dat geslacht biologisch is. Bij de meeste mensen kun je in één oogopslag zien wat hun geslacht is. Volgens mij is geslacht zoiets als haarkleur. Van de meeste mensen kun je direct zeggen welke kleur haar ze hebben, maar soms is het niet helemaal duidelijk. "roodbruin", "peper en zout". Die mensen hebben nog steeds een kleur haar, ook al vallen ze tussen de gebruikelijke vakjes in. Gelukkig maken we in onze maatschappij niet zo druk over haarkleur als over geslacht.
Mijn probleem hier is dat we bepaalde omgangsnormen hebben op maatschappelijk niveau. Elkaar meneer of mevrouw noemen is er een onderdeel van. En daarvan wil ik niet zeggen dat die niet veranderd kunnen worden maar daar moet wel een beetje een significante basis voor bestaan.
Ik ben er. Ik vind mezelf heel significant. Hoeveel meer basis heb je nodig
Als we alle mensen tot in de kleine nichés willen bedienen in al hun voorkeuren dan zijn er veel dingen die anders moeten en volgens mij is dat gewoon niet werkbaar.
Laten we het niet zwart-wit maken door het over "alle mensen" en "al hun voorkeuren" te hebben, dat kan inderdaad niet werken en er is niemand die dat vraagt. Ik zie het als een proces van leren en groeien, van altijd streven naar jezelf en de wereld beter te maken. En dan bedoel ik niet dat iedereen 24/7 kumbaya moet gaan zingen, maar een basishouding van respect en begrip en proberen rekening te houden met elkaar. Als ik mijn buurman een groot plezier kan doen met iets dat voor mij een kleine moeite is, zoals minder stampen op de trap, dan probeer ik dat te doen.
Op hoeveel vlakken gaat dat botsen?
Het botst nu ook al en er is geen perfect antwoord. Nog niet in ieder geval. Misschien hebben we inderaad wel nieuwe woorden nodig om conflicten op te lossen. Ik geloof niet dat we dat van tevoren helemaal kunnen uitstippelen, de wereld wacht daar niet op maar gaat gewoon verder. We zullen moeten proberen bij te sturen en problemen oplossen wanneer ze ontstaan.
Maar waarom moet je daarin erkend worden? Waarom is dat belangrijk voor je persoonlijke levensgenot dat andere mensen je erkennen? Je wil dan namelijk iets van mensen. En zaken van mensen verwachten is per definitie dramatisch.
Nee, mensen willen niet ontkend worden, dat is anders. Het is alsof je een formulier moet invullen waar de opties zijn "ik ben dom" en "ik ben lelijk". Dan denk je ook "maar dat ben ik allebij niet".
Misschien komt het omdat ik uit een andere tijd stam maar de subcultuur waarin ik vroeger aan deelnam (metal, gothic) was constant doelwit van ridicule.
En dat heeft me eigenlijk alleen maar een beetje weerstand gegeven voor gepiep van derden waar ik nu echt wel vruchten van pluk in bijvoorbeeld relativeringsvermogen.
Mensen met opmerkelijke hobbies die je bijvoorbeeld in Man bijt Hond voorbij ziet/zag komen kampen met hetzelfde.
Dat is een subcultuur waar ik goed bekend mee ben
Was het niet fijner geweest als ze gewoon niet hadden gepiept?
En een subcultuur kun je uitstappen en anders groeien de meeste mensen wel over het pestgedrag heen. Toen ik mijn lange haren heb ik afgeknipt werd ik opeens heel anders behandeld, Voorheen durfde niemand naast mij in de bus te komen zitten. Ik vond het niet leuk, maar ik had de keuze. Ik geniet nog steeds van alle muziek en compenseer tegenwoordig met een baard.
PS. Als je denkt dat het goed is voor je ontwikkeling dan help ik je natuurlijk graag verder met een fikse scheldpartij
Bovendien door te eisen dat je op een bepaalde manier aangesproken word. Mor je ook wel een beetje met het vrije woord van de tegenpersoon.
De wereld is niet zo zwart-wit. Het gaat niet om "eisen" en niemands vrijheid van meningsuiting wordt geschonden.
Dat je een benaderingsvorm en gevolgsmatig hoe mensen je zien, hier vergelijkt met een constant blaffende hond vind ik eigenlijk wel grappig.
Ik zou dit echt als signaal zien om wat luchter om te gaan met de wereld als je daar zo zwaar aan trekt.
Maar heb jij mijn analogie ook begrepen?
Namelijk dat irritatie en frustratie zich opbouwt en dat wat voor een buitenstaander een kleinigheid kan lijken, voor een ander een groot probleem kan zijn.
Het grappige is dat ik het totaal omgekeerd ervaar. Ik heb de neiging om tegen jou te zeggen "relax, til er niet zo zwaar aan, gewoon een beetje goede wil tonen en dan lekker verder gaan". Dat komt denk ik door woorden als "persé", "eisen", "alle mensen" en "het vrije woord". Die komen op mij over alsof je zwaar aan dit onderwerp tilt. Het zal wel de schuld zijn van de tekortkomingen van schriftelijke communicatie op een vluchtig platform.